Om na jaren van budgettair wanbeleid de meubelen te redden wordt een ongezien zware inleveringsronde voorbereid. Niet op de uitgaven richting farma-industrie, wel op ziekte- en werkloosheidsuitkeringen, pensioenen en gezondheidszorg. De vakbonden willen dit vermijden door de focus te leggen op de inkomsten, en niet op de uitgaven van de sociale zekerheid.

Wij schuiven 4 pistes naar voor om onze sociale bescherming en zekerheid te vrijwaren. Zo vermijden we te besparen op kap van wie ziek wordt, een ongeval krijgt of met pensioen gaat.

Onze sociale zekerheid is een prachtig stelsel dat we moeten koesteren en verzorgen. En dus moeten er genoeg middelen naar toe. Maar daar wringt het schoentje. Alhoewel. Er bestaan wel degelijk oplossingen.

We hebben via sociaal overleg gezorgd voor hogere sociale minima, maar het is nu aan de beleidsmakers, zowel federaal als regionaal, om het werk af te maken.

Wij eisen een aanzienlijke verhoging van het minimumloon. Het is ondertussen al 10 jaar geleden dat de minimumlonen werden verhoogd. Daarom dat we tijdens de onderhandelingen van een ontwerp-IPA niet akkoord konden gaan met een schamele verhoging van 10 eurocent.

Vandaag kon de ontwerp-cao die een verhoging voorziet van het interprofessioneel minimumloon nog niet worden getekend in de Nationale Arbeidsraad. De werkgevers kwamen immers de afspraak niet na om bovenop de eerder overeengekomen 1,1% een substantiële verhoging af te spreken.

De bangmakerij rond de verhoging van een minimumloon moet stoppen. De kosten van een verhoging zijn beperkt.

In een opiniestuk legt algemeen secretaris Miranda Ulens uit waarom het pleidooi voor meer flexibiliteit en nachtarbeid verontrustend is. Ze roept op om werk te maken van betere werkomstandigheden en billijker (minimum)lonen.

De Vlaams-nationalisten van N-VA en de Vlaamse liberalen van Open Vld willen dezelfde economische en sociale recepten gebruiken. Die recepten vergroten echter niet jouw deel van de koek. Integendeel.

Een brief over het belang van goed sociaal overleg.